Τρίτη 9 Αυγούστου 2016


ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΜΑΣ



Και τελικά ήρθες εσύ, ο πιο γλυκός μας τύρρανος. Και όλα γύρω άλλαξαν. Γέμισαν φως, αγωνία, κλάματα, ξενύχτι μα πάνω απ'όλα πολλή αγάπη. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πριν από ένα χρόνο η μαμά και ο μπαμπάς αποφάσισαν πως θέλουν να είναι μαζί. Ήταν κάτι που το ήθελαν πολύ απ'ότι φάνηκε αλλά κανείς δεν έκανε το πρώτο βήμα. Μη μας ρωτήσεις γιατί. Ανοησίες των μεγάλων. Η πρώτη τους γνωριμία σχεδόν αδιάφορη. Με τον καιρό όμως ξεκίνησαν να κάνουν παρέα. Για πολύ πολύ πολύ πολύ καιρό..... Ώσπου κάποια στιγμή είδαν τα πράγματα πιο καθαρά. Και για να σου πω την αλήθεια.. Σε αυτό βοήθησε πολύ ο μπαμπάς μικρέ μου! 

Και ξεκινήσαμε όπως όλα τα ζευγάρια. Τα πολύ ερωτευμένα ζευγάρια. Εκδρομές, εκπλήξεις, ραντεβού και βόλτες με τις ώρες. Ακόμα και πολύ αργά το βράδυ μετά από κούραση και αρκετές ώρες δουλειάς. Γιατί όταν θέλεις κάτι πολύ, όλα αυτά σου φαίνονται τόσο ασήμαντα μπροστά σε μία αγκαλιά. Και η μαμά φοβόταν τόσο πολύ τις αγκαλιές. Όμως σε αυτή την αγκαλιά ένιωθε μόνο αγάπη και ασφάλεια!

Και στη συνέχεια μάθαμε πως σε λίγους μήνες θα έχουμε ένα επισκέπτη. Ένα μικρό επισκέπτη. Και όχι προσωρινό αλλά μόνιμο. Και να ξέρεις.. Πετάξαμε από χαρά! Και σε περιμέναμε πως και πως. Μετά όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Πιο γρήγορα δεν γίνεται. Η μαμά και ο μπαμπάς παντρεύτηκαν και έμειναν μαζί. Και κάθε βράδυ πριν κοιμηθούν μιλούσαν για εσένα. Σε περίμεναν με τόση ανυπομονησία...

Και να σου πω και κάτι; Την ταλαιπώρησες λίγο τη μαμά. Έχασε τον ύπνο της, οι ορμόνες τις έκαναν "κωλοτούμπες" και έστελνες κάθε βράδυ τον μπαμπά να σου φέρει παστίτσιο! Ναι παστίτσιο! Όμως μικρέ άξιζε και με το παραπάνω,

Όταν πλησίαζαν οι μέρες για να έρθεις κοντά μας υπήρχε μεγάλη υπερένταση και αγωνία. Ώσπου η μεγάλη μέρα έφτασε! Ξεκινήσαμε νωρίς για το μαιευτήριο με πολύ άγχος. Όμως ο μπαμπάς σου με βοήθησε πολύ να χαλαρώσω. Ο μπαμπάς με ηρεμεί πάντα. Και...... 8 και 11 το πρωί ήρθες στον κόσμο ο άγγελος μας! Το παιδάκι μας! Η ζωή μας! Εσύ γλυκό μου πλασματάκι! Και μας άλλαξες όλη τη ζωή! Εσύ έχεις γίνει πια η προτεραιότητά μας! Και ξαφνικά καταλάβαμε πως οτιδήποτε άλλο μοιάζει τόσο, μα τόσο ασήμαντο μπροστά σου! Μπροστά στα δύο σου γλυκά ματάκια! Και μετά από 13 ημέρες ο μεγαλύτερος μας φόβος έχει γίνει το κλάμα σου. Μήπως κάτι έχεις, μήπως κάπου πονάς, μήπως κάτι δεν κάνουμε σωστά. Το σίγουρο είναι πως είσαι σε πολύ καλά χέρια. Που σε λατρεύουν και πάντα θα είναι εδώ για σένα. Γιατί εσύ έφερες την απόλυτη ευτυχία!

Και είσαι το καλύτερο δώρο για την επέτειο του μπαμπά και της μαμάς αστέρι μου! Και θέλω τόσο πολύ να ευχαριστήσω το μπαμπά γι'αυτό το τόσο πολύτιμο δώρο που μου χάρισε. Σας αγαπώ πολύ και τους δύο και θα είμαι για πάντα δίπλα σας. Σας λατρεύω.

Η μαμά! 

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Συνέντευξη στον Αδόλφο Χίτλερ



Επειδή πολλά είναι τα ερωτήματα που θέλουν απάντηση στον κόσμο που ζούμε και πιο συγκεκριμένα στη χώρα μας, την «φτωχή» Ελλάδα μας, αποφασίσαμε να βρεθούμε με έναν άνθρωπο που καθήλωσε την ιστορία με τον πολεμοχαρή χαρακτήρα του, τον Αδόλφο Χίτλερ. Οφείλω να ομολογήσω πως δέος και ανατριχίλα διαπερνά ολόκληρό μου το κορμί, από τη στιγμή που πήρα την απόφαση να τον συναντήσω από κοντά. Εκείνον. Το πιο σκληρό, βάρβαρο και αμείλικτο άτομο που γνώρισε ο 20ος αιώνας. Που εξαιτίας του βρήκαν τραγικό θάνατο 50.000.000 αθώοι. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, «έφυγαν» άδοξα από τον «Ναζιστικό χείμαρρο», που χωρίς έλεος, παρέσυρε τους πάντες στο πέρασμα του. Ή μάλλον όχι τους πάντες. Εκείνους που ο Χίτλερ επέλεξε. Εκείνους που θεωρούσε ‘’περιττούς’’ γι’ αυτό τον κόσμο . Εκείνους που κατά τη γνώμη του δεν είχαν δικαίωμα στη ζωή αφού δεν είχαν το πλεονέκτημα να ανήκουν στην αρία φυλή, μία ανώτερη σύμφωνα με τις πεποιθήσεις  του κοινότητα.


Ήμουν επιφυλακτική καθώς δέχτηκε αμέσως να συναντηθούμε, όμως με τους δικούς του όρους. Μου είπε να πάω να τον βρω. Δεν μου αποκάλυψε το μέρος. Άφησε να αιωρείται πως θα μου υποδείξει τα σημάδια που θα με οδηγήσουν σε εκείνον. Σύντομα. Για μέρες ολόκληρες έβλεπα σκηνές πολέμου στον ύπνο μου. Ταραζόμουν πολύ και ξυπνούσα αγχωμένη αφού ένας σάλος επικρατούσε στα ’’όνειρα’’ μου. Μία ανεξήγητη αναστάτωση και ανησυχία. Ώσπου ένα βράδυ ήρθε στον ύπνο μου και μιλήσαμε. Εκεί μου αποκάλυψε μία οδό και όταν ξύπνησα, βρήκα δίπλα μου ένα χάρτη με πολλούς δρόμους και κυκλωμένη μία μαύρη κουκίδα με αυτή την οδό. Σαστισμένη κοιτούσα το ατσαλάκωτο χαρτί με τις πληροφορίες που χρειαζόμουν. Το έπιασα στα χέρια μου και το μύρισα. Αίμα. Αυτή ήταν η πρώτη οσμή που αναγνώρισα. Φοβήθηκα. Για κάποια λεπτά πέρασε από το μυαλό μου η σκέψη να μην πάω ποτέ να τον συναντήσω. Να θάψω αυτή την επιθυμία βαθιά μέσα μου. Όμως μετά από λίγο κάτι μέσα μου είπε όχι. Ένα όχι που με τράνταξε και με αφύπνισε. Όφειλα να πάω. Το όφειλα σε μένα, στους προγόνους μου που έχασαν τη ζωή τους όταν τα Γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Ελλάδα. Σε όλους εκείνους που έχασαν τη ζωή τους. Και τέλος στις τόσες απορίες που είχα από μικρό παιδί, γι’ αυτόν τον πόλεμο. Αυτό το γιατί. Για ένα τεράστιο «εγώ» που άξιζε παραπάνω από 50.000.000 ζωές ;


 Ξεκίνησα να πάω να τον βρω με το κεφάλι ψηλά, όπως αρμόζει σε μία υπερήφανη για την καταγωγή της Ελληνίδα. Χωρίς φόβο και πάθος πια. Η διαδρομή ήταν μεγάλη. Οδηγούσα για ώρες. Δεν ήξερα που θα με βγάλει όμως με κατεύθυνε ο χάρτης. Ξαφνικά ομίχλη συνάντησα μπροστά μου, ομίχλη τόσο πυκνή που φάνταζε καπνός. Όμως δεν φοβήθηκα. Αντιθέτως αισθανόμουν δυνατή. Ένιωθα πως η μεγάλη στιγμή πλησίαζε. Έτσι κι έγινε. Εμφανίστηκε μπροστά μου και με κοίταζε για αρκετά δευτερόλεπτα μέσα στα μάτια. Ατσάλινο και δυναμικό το βλέμμα του. Παράλληλα κάπως εριστικό. Ντυμένος με απλά ρούχα, σχεδόν ρακένδυτος. Γερασμένος με γκρι γένια και ρυτιδιασμένα μάτια. Μαύρα σύννεφα κατέκλυσαν τον ουρανό και τα φύλλα των δέντρων  τρεμόπαιζαν από ένα δυνατό απρόσμενα αέρα. Άκουγα όμως την ανάσα του. Πέρασαν μερικά λεπτά. Έστρεψε το βλέμμα στο έδαφος και μου είπε μία λέξη: «αναρωτιέμαι»! Η φωνή του ακούστηκε σαν ισχυρός βρόντος μέσα στα αυτιά μου αλλά και στη ψυχή μου. Του απάντησα ευθύς αμέσως πως έχουμε κάτι κοινό. Με κοίταξε ξανά μέσα στα μάτια και μου είπε πως θα μου απαντήσει σε όλα εκείνα που εγώ αναρωτιέμαι. Πήγα να γελάσω όμως το κράτησα. Δεν ήξερα γιατί. Έτσι ένιωθα έτσι έπραξα. Με οδήγησε σε ένα δάσος, σε ένα μέρος με μοναδική θέα. Άλαλη παρακολουθούσα τον παράδεισο που φάνταζε με όνειρο μπροστά στα μάτια μου. Ηρεμία και γαλήνη με κατέκλυσε. Ήθελα να χαθώ στο μαγεμένο αυτό μέρος. Να παίξω με την παλέτα των  χρωμάτων που γέμισε ξανά ο ουρανός. Να γίνω ένα με το χάρμα οφθαλμών που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου. Έκλεισα τα μάτια και αφέθηκα. Ήταν ένα όνειρο. Ένα όνειρο αληθινό. Σε λίγη ώρα άνοιξα ξανά τα μάτια. Εκείνος είχε χαθεί. Τρόμαξα τότε. Δεν άργησε να έρθει. Με ακούμπησε μαλακά στην πλάτη και μου είπε : «μη φοβάσαι, είμαι εδώ, δεν θα σε αφήσω να πάθεις κακό. Για πρώτη φορά θα δώσω το λόγο μου και θα τον κρατήσω. Σου έφερα ένα χιτώνα να καθίσεις στο έδαφος για να μην λερώσεις τα ρούχα σου». Όμως δεν κρατούσε μονάχα αυτό. Μου πρόσφερε μία κούπα με ζεστό κακάο, το αγαπημένο του ρόφημα. Έφερε και για εκείνον μία κούπα κακάο. Μου είπε πως πάντα το αγαπούσε. Ένα δάκρυ πήγε να κυλίσει στις άκρες τον ματιών του όμως το συγκράτησε. Δεν τον λυπήθηκα. Του είπα πως δεν ήμουν εκεί για να τον κρίνω, αυτό άλλωστε το έκανε η ιστορία. Τον ρώτησα πως περνάει την ημέρα του. «Όλοι με φαντάζονται να καίγομαι στα καζάνια της κόλασης, έτσι δεν είναι; Αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Εδώ υπάρχει ισότητα. Καμία διάκριση, καμία ανώτερη φυλή. Αγάπη και σεβασμός.  Όλα τα χρώματα των ανθρώπων σχηματίζονται στην παλέτα που βλέπεις τριγύρω. Δεν υπάρχει βία, ρατσισμός και θάνατος. Σκηνές φρίκης και αποτροπιασμού  δεν υφίστανται σε αυτό το μέρος, δεν υπάρχουν πουθενά. Τελικά μήπως αυτή η ηρεμία είναι η κόλαση για εμένα μικρή μου; Όμως εμένα κανείς δε με βλέπει, κανείς δε με ακούει και κυρίως κανείς δε με θυμάται. Ούτε καν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που αφάνισα με τον πιο βασανιστικό τρόπο. Κανείς.  Ήταν μέρος του σχεδίου.  Άλλωστε για την κόλαση μέσα στον παράδεισο μίλησε ο Σίγκμουντ Φρόυντ στο Θεό. Έτσι θέλησε να με εκδικηθεί αυτός ο Εβραίος».
Πέρασαν κάποια λεπτά που μείναμε αμίλητοι. Καθόταν σκεφτικός. Τον ρώτησα τι έχει να θυμάται από τα παιδικά του χρόνια. Γέλασε : « Αυτό που έχω να θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια είναι οι καθημερινές διαμάχες με τον αυστηρό πατέρα μου, Αλοΐσιο. Ήθελε να ακολουθήσω το δικό του επάγγελμα, να εργαστώ ως τελωνειακός υπάλληλος αφού δεν είχα έφεση στα μαθήματα. Οι βαθμοί μου δεν ήταν ποτέ ικανοποιητικοί και έτσι οι εντάσεις αυξάνονταν ολοένα και περισσότερο μέσα στο σπίτι. Αλλά δεν με ένοιαζε. Μετά το θάνατο του πατέρα μου ήθελα να σπουδάσω στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης, αφού πίστευα στις καλλιτεχνικές μου φύσεις. Η Ακαδημία απέρριψε δύο φορές την αίτησή του λόγω έλλειψης ταλέντου.  Όταν αργότερα ανήλθα στην εξουσία, εκδικήθηκα τους καθηγητές που με είχαν απορρίψει». Τον κοίταξα βαθιά μέσα στα μάτια. Ήθελα να ορμίσω επάνω του και να τον κατασπαράξω σαν αγρίμι. Όμως αυτό δεν είχε νόημα και έτσι επέλεξα να συνεχίσω τις ερωτήσεις μου. Ερωτήσεις πολλές ,τόσες πολλές μέσα στο κεφάλι μου. Κι εκείνος τόσο αφοπλιστικός, λες και το έκανε επίτηδες για να νιώσω αμηχανία. Έτσι σκέφτηκα πως δεν θα του κάνω τη χάρη και βρήκα ξανά τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση. Συνέχισα λοιπόν. Με αφορμή τις επερχόμενες εκλογές, τον ρώτησα αν η άνοδος του ναζισμού στην Ελλάδα είναι μία δικαίωση για εκείνον. «Αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα ευχαριστώ σε αυτούς τους 400.000 Έλληνες που με την ψήφο τους επικρότησαν το Ναζισμό, μετά τις σφαγές ακόμη και μικρών παιδιών, τις ομαδικές εκτελέσεις αμάχων και φυσικά την τεράστια οικονομική καταστροφή που επέφερα στη χώρα σας. Αλλά πόλεμος ήταν, τι επιλογές είχα; Έχουν πέσει στην αντίληψη μου κάποια κόμματα που με γλύφουν στα εξώφυλλά τους και αντιγράφουν τα πιστεύω μου. Την ημέρα που γιορτάζετε τη νίκη των συμμαχικών σας δυνάμεων ενάντια στο Ναζισμό εκείνα δηλώνουν πως δεν γιορτάζουν τίποτα, αλλά όταν πλησιάζουν οι εκλογές το παίζουν πατριώτες. Κάνουν πως δεν με ξέρουν».


Είπα ξανά να κάνουμε ένα διάλειμμα στη συζήτηση μας, και ήπια μία γουλιά από το κακάο που μου προσέφερε νωρίτερα. Εκείνος, με κοίταζε με ένα βλέμμα ικανοποίησης αλλά παράλληλα λες και με περιεργαζόταν. Ξαφνικά μου γέλασε λέγοντάς μου να προχωρήσω στην ερώτηση μου, αφού το έβλεπε πόσο πολύ το ήθελα. Έτσι ξεκίνησα και πάλι. «Πιστεύετε πως ο κόσμος γνωρίζει τα πιστεύω εκείνων που ψηφίζει», τον ρώτησα και οφείλω να ομολογήσω πως η απάντηση με ξάφνιασε. «Αν θέλει μπορεί να τα μάθει. Ό, τι συμβαίνει στην πολιτική, συμβαίνει πάντα με τη συναίνεση του κόσμου. Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι πως ο άνθρωπος νιώθει μια αποστροφή για την αλήθεια, όταν αυτή δεν τον βολεύει. Του αρέσουν τα καλοφτιαγμένα ψέματα γι’ αυτό και οι πολιτικοί λένε πολλά και μεγάλα, γιατί με τα μικρά δεν πείθεστε. Πως αλλιώς εξηγείται ότι έχουν τη δυνατότητα να σας κάνουν ό ,τι θέλουν; Και στο παραμικρό που θα σας τάξουν κάθε ιδανικό και αξία εξαφανίζεται. Έτσι τα κατάφερα εγώ, έτσι λοιπόν θα τα καταφέρουν και οι υπόλοιποι. Χωρίς καμία δυσκολία».   


 «Βλέπω εδώ στο πρόγραμμα ευγονικής της Ναζιστικής Γερμανίας, ότι στον κόσμο δεν έχουν χώρο οι Εβραίοι, οι αθίγγανοι, οι ομοφυλόφιλοι, πως οι Σλάβοι, οι Ρώσοι και οι Πολωνοί είναι υπάνθρωποι και πως στα πλαίσια προγράμματος ευθανασίας 200.000 Γερμανοί που έπασχαν από γενετικές παθήσεις θανατώθηκαν ή υπέστησαν στείρωση. Αν η αγαπημένη σας Εύα Μπράουν έμενε ανάπηρη πως θα τα χειριζόσασταν», συνέχισα. Βουτήχτηκε στις σκέψεις του. Τα μάτια του έτρεμαν και οι φλέβες στο λαιμό του άρχισαν να διαστέλλονται. Βούρκωσε. Ξαφνικά έσπασε την ολιγόλεπτη σιωπή και με θάρρος μου είπε: « Όλοι λένε πως είχα πολλά κόμπλεξ κατωτερότητας. Ο εγωκεντρισμός μου έφτανε κόκκινο. Δεν ξέρω αν είμαι σε θέση να μιλήσω αντικειμενικά αυτή τη στιγμή. Δεν ξέρω αν έχω καρδιά έτσι ώστε να έπραττα με αυτή. Θα μπορούσα να μιλήσω εκ του ασφαλούς αλλά δεν θα το κάνω. Με πονάει όμως βαθιά μέσα στην ψυχή η σκέψη, πως ίσως έφτανα στο σημείο να σκοτώσω τη γυναίκα της ζωής μου».

«Κάποτε είπατε πως το μέλλον της ανθρωπότητας βρίσκεται στον συνδυασμό της Γερμανικής τεχνολογίας και του Ελληνικού πνεύματος. Που ακριβώς το στηρίζεται αυτό», ήταν η επόμενη ερώτησή μου κι εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη αποκρίθηκε : « Θα σας απαντήσω με ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία μου στη Γερμανική Βουλή στις 4/5/1941. Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διαπιστώσω πως από όλους τους αντιπάλους που αντιμετωπίσαμε, ο Έλληνας στρατιώτης πολέμησε με ύψιστο ηρωισμό και αυτοθυσία. Άνθρωποι που κοίταζαν το στρατό μου κατάματα, έτοιμοι να δώσουν και την ίδια τους τη ζωή για την πατρίδα. Οι Έλληνες αγωνίστηκαν γενναία και μάλιστα εγώ ο ίδιος απαγόρευσα στον Τύπο να τους δυσφημήσει, απειλώντας τους ότι θα δεχτούς σοβαρές κυρώσεις από μέρους μου». Ένα ρίγος συγκίνησης και περηφάνιας με κατέκλυσε. Δεν περίμενα ποτέ πως το τεράστιο ‘’εγώ’’ του, θα τον άφηνε να μιλήσει έτσι για αντιπάλους. Μου είπε πως έφτασε η ώρα να φύγει αλλά κι εγώ από την πλευρά μου δεν ήθελα να τον κουράσω άλλο. Η μέχρι στιγμής συζήτησή μας με είχε καλύψει απόλυτα, όμως ακόμη και μετά τα καλά λόγια που είπε για τη πατρίδα μου, δεν με έκανε να νιώσω έλεος για εκείνον. Ούτε και να ξεχάσω. Υπήρξε ένας δολοφόνος. Και με τη μοναξιά του σε αυτό το γαλήνιο μέρος όπου όλοι περνούν ονειρεμένα αλλά κανένας δεν τον αντιλαμβάνεται γύρω του το πληρώνει. Ήπια και την τελευταία γουλιά από το κακάο μου.


 Ένιωσα ξανά το βλέμμα του πάνω μου, όμως ούτε για μία στιγμή δεν ένιωσα πως είχε την πρόθεση να μου προκαλέσει κακό, ήταν ανούσιο άλλωστε να το νομίσω ή να το θέλει. Μου είπε πως ακόμα και τώρα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει τόσα δεινά, να μην το βάλω κάτω αλλά ούτε ποτέ να νιώσω ντροπή για αυτό τον τόπο. Του υποσχέθηκα πως αυτό θα κάνω. Γέλασε και με έπιασε από το μπράτσο οδηγώντας με προς το αυτοκίνητό μου. Σταμάτησε μπροστά μου και μου ζήτησε συγνώμη. Όταν τον ρώτησα το λόγο αυτής της συγνώμης, το μόνο που είπε είναι πως την απάντηση την γνωρίζω. Και εγώ αλλά και όλη η γη. Μου είπε επίσης πως ήταν απόλυτα ειλικρινής όσο κι αν με θύμωσε κάποια στιγμή με τα λόγια του και αν θέλω τώρα μπορώ να τον ξεχάσω. Εκείνον. Τη μορφή. Αλλά όχι τα λόγια του. Γέλασε ξανά με ένα βλέμμα ικανοποίησης και ανακούφισης. Εγώ όμως και πάλι δεν κατάφερα να γελάσω, έστω να του χαρίσω ένα ψυχρό και ψεύτικο χαμόγελο. Δεν του χρωστούσα τίποτα. Έτσι μπήκα στο αυτοκίνητο μου και με μία χειραψία τον χαιρέτησα. Έβαλα μπροστά να φύγω. Εκείνος βάδιζε αργά για το δρόμο του γυρισμού. Σιγά- σιγά τα βήματα του γινόντουσαν όλο και πιο γρήγορα και η μορφή του χάνονταν και πάλι στο σκοτάδι που σκέπασε ξανά τον ουρανό. Ήταν εκείνος. Ο άνθρωπος που υποστήριξε πως η ειρήνη θα έρθει στον πλανήτη, μονάχα όταν ο τελευταίος άνθρωπος σκοτώσει τον προ τελευταίο. Ο Αδόλφος Χίτλερ.


Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014



 Κι αν δεν είναι αργά;  

Μιας και έχω παραμελήσει τον τελευταίο καιρό το blog μου, νομίζω ήρθε η ώρα να επιστρέψω με ένα θέμα που αυτό το διάστημα απασχολεί, ολοένα και περισσότερα άτομα από τον περίγυρό μου. Αυτό δεν είναι άλλο από τις δεύτερες ευκαιρίες. Δεύτερες ευκαιρίες σε ερωτικό αλλά και φιλικό επίπεδο, τις οποίες πολλές φορές αρνούμαστε να δώσουμε, φοβούμενοι μια επικείμενη αποτυχία.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στη διάρκεια της ζωής τους, κάνουν λάθη. Λάθη που πληγώνουν, πονάνε και ‘’τσακίζουν’’. Οι λάθος συμπεριφορές άλλωστε είναι ανθρώπινες και κανένας δεν μπορεί να τις αποφύγει. Το θέμα είναι τι κάνουμε μετά. Μετά.. Μία λέξη με χίλια ερωτηματικά, έτοιμα να πέσουν πάνω μας σας γυαλιά σπασμένα, χωρίς έλεος. Αποτέλεσμα δικό μας όμως και δική μας ευθύνη. Και αυτή την ευθύνη πρέπει να την πάρουμε χωρίς δισταγμό. Όταν φτάνουμε στο σημείο να φερθούμε άσχημα σε κάποιον, αργά ή γρήγορα θα έρθει η στιγμή να το μετανιώσουμε και αυτό γιατί, μετά- θα- νιώσουμε! Όταν έρχεται εκείνη η στιγμή, υπάρχουν δύο επιλογές: ή να διεκδικήσουμε αυτό που πληγώσαμε θέλοντας να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, ή να το αφήσουμε να φύγει πιστεύοντας πως αξίζει κάτι καλύτερο. Αλλά ας γυρίσουμε στο αρχικό ερώτημα: ο χρόνος γυρίζει πίσω; Οι χαμένες μας στιγμές μπορούν να έρθουν ξανά χωρίς να υπάρχουν εντάσεις και διαφορές; Υπάρχουν δεύτερες ευκαιρίες; Κι αν ναι, αξίζουν;

Πολλά τα ερωτηματικά αφού κι εγώ η ίδια απάντηση τεκμηριωμένη δεν βρίσκω. Αυτό που γνωρίζω είναι, πως όταν έχουμε πληγωθεί, έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη που κάποτε είχαμε στον φίλο ή στον σύντροφό μας. Όταν δίνουμε ολόκληρο τον εαυτό και την ψυχή μας, όταν μοιραζόμαστε πράγματα και στιγμές, όταν κάνουμε όνειρα ευχόμενοι αυτά να γίνουν πραγματικότητα, πόσο πολύ μπορεί να μας ‘’τελειώσει’’ η στιγμή που πρέπει να τα μηδενίσουμε όλα; Για ένα λάθος, το οποίο για τον άλλο να μην είναι κάτι σημαντικό, αλλά για εμάς να είναι κοφτερό μαχαίρι. Σε μία στιγμή μπορούν να αλλάξουν τόσα, μα τόσα πολλά. Ακόμη και ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε ολόκληρη τη ζωή μας. Και τότε έρχεται η στιγμή, που πρέπει να βαδίσουμε με όσα έχουμε και να γεννηθούμε ξανά μέσα από την προδοσία.

Για τους περισσότερους από εμάς, είναι αδιανόητο να βλέπουμε ξανά μαζί δύο άτομα, τα οποία πλήγωσαν ο ένας τον άλλο και αντάλλαξαν λόγια σκληρά, που απαρνήθηκαν και πρόδωσαν ο ένας τον άλλο. Το να προσπεράσεις μία τέτοια κατάσταση και να την αρχίσεις από την αρχή θέλει μεγαλείο ψυχής ή καμιά φορά και αφέλεια. Όμως όταν υπάρχει ανάγκη και θέληση για κάτι τέτοιο, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και από τις δύο πλευρές.

Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε όπως και να έχει, είναι πως όλα στη ζωή είναι ένα ρίσκο. Άλλωστε οι δεύτερες ευκαιρίες, υπάρχουν αποκλειστικά για εμάς τους ίδιους, για να δούμε εμείς τι πραγματικά θέλουμε και νιώθουμε. Κι αυτό γιατί, μας βασανίζει το αν άξιζε να δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία, έτσι θα πάρουμε και επιβεβαίωση για κάθε μας αμφιβολία. Πάρε βαθιά ανάσα και κολύμπα στα βαθιά, αν βρεθείς στον πάτο πάει να πει πως αυτή η σχέση εκεί πρέπει να πάει, αν βρεθείς όμως στη στεριά, τότε σε περιμένει ο χαμένος παράδεισος!

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Η συγγνώμη που… δεν τολμάμε!


Συγγνώμη. Μία λέξη με μεγάλη δύναμη. Μία λέξη που περιμένεις από κάποιον που σε έχει πληγώσει ή στεναχωρήσει, αλλά που πολλές φορές δεν είναι αρκετή για να ‘’γιατρέψει’’ τις πληγές που σου προκάλεσε. Ακόμα κι αν η συγγνώμη αυτή είναι απόλυτα ειλικρινής και από καρδιάς, δεν γίνεται δεκτή, καθώς η εμπιστοσύνη έχει φθαρεί. Το σημαντικό όμως είναι αυτό: ζητάμε συγγνώμη όταν κάνουμε κάποιο λάθος ή μας κυριεύει ο εγωισμός και κοιτάμε πάντα πίσω χάνοντας χρόνο και ανθρώπους από τη ζωή μας;
Αναμφίβολα, όλοι οι άνθρωποι σε κάποια φάση της ζωής μας, έχουμε κάνει λάθος, ή μάλλον… λάθη! Κανένας μας δεν είναι αλάνθαστος, κανείς δεν γεννήθηκε έτσι. Οι συνθήκες που μας οδήγησαν να φερθούμε άσχημα σε κάποιον είναι ποικίλες και διαφέρουν, από άνθρωπο σε άνθρωπο. Όταν ζητάμε συγγνώμη, ουσιαστικά αναλαμβάνουμε τις ευθύνες για τις πράξεις μας, για κάτι που είπαμε, για κάτι που κάναμε ή δεν κάναμε και απογοητεύσαμε κάποιο δικό μας άνθρωπο. Για να φτάσουμε στο σημείο να ζητήσουμε ‘’συγχώρεση’’, πάει να πει πως μας ενδιαφέρει πραγματικά η σχέση που είχαμε αναπτύξει στο παρελθόν μαζί του. Όταν δεν ζητάμε συγγνώμη, αυτό που λαμβάνει κάποιος, είναι πως η σχέση μας δεν ήταν σημαντική, με αποτέλεσμα να προκαλούνται συναισθήματα λύπης αλλά και θυμού.
Η συγνώμη έχει να κάνει με εμάς.
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η συγχώρεση, είναι κάτι που πρέπει να δεχτούμε, όταν κάποιος ‘’μετανοεί’’ και τη ζητάει από εμάς. Λάθος! Η συγνώμη, είναι προσωπική υπόθεση και διαφέρει ανάλογα με το χαρακτήρα. Στην ουσία, είναι μία πράξη που θα μας ανακουφίσει και θα μας κάνει να απαλλαχτούμε, από το αρνητικό φορτίο που μας έχει κυριεύσει και μας έχει χαλάσει την ψυχολογία. Δεν μας αφορά αν ο ‘’θύτης’’ τιμωρηθεί. Σκοπός μας είναι, να βρούμε ξανά τον εαυτό μας και να πορευτούμε με τα νέα μας δεδομένα. Το να δεχτούμε μία συγνώμη, θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής αλλά και ανωτερότητα.
Όταν έχεις φτάσει στο σημείο να πληγώσεις κάποιον, πάει να πει πως κάποιος λόγος θα υπήρχε, δεν ξυπνάς ένα πρωί με ‘’άσχημους’’ σκοπούς. Σαφώς και θα πρέπει να σκεφτόμαστε πολύ καλά πριν πράξουμε, αλλά ο αυθορμητισμός είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων, όπως και να το κάνουμε. Όλοι μας οφείλουμε σε κάποιον μία συγγνώμη, διότι είναι φύσει αδύνατο να μην έχουμε αδικήσει ή στεναχωρήσει αγαπημένα μας άτομα, ακόμα και άθελά μας. Και μην ξεχνάμε: Οι πράξεις μας είναι εκείνες, που δίνουν αξία και δύναμη στα λόγια μας! Μην στεκόμαστε μόνο σε μία λέξη, γιατί το πιο πιθανό είναι να μην υπάρχει η ανταπόκριση που πιστεύεις.Τι θα γινόταν αν όλοι όσοι αγαπάς χάνονταν αύριο; Έχεις προλάβει άραγε να τους πεις όλα όσα ήθελες; H ζωή είναι τόσο μικρή! Κάνε τα λόγια σου πράξη τώρα που είναι ακόμη νωρίς!
 Μήπως λοιπόν ήρθε η στιγμή;

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Πότε μία σχέση πρέπει να τελειώσει;





Έχεις αναρωτηθεί ποτέ, εάν η σχέση σου είναι υγιής ή αν μένεις σε αυτή, απλά και μόνο επειδή έχεις συμβιβαστεί; Γιατί να μην ζεις την κάθε σου στιγμή πλημμυρισμένος από όνειρα και έρωτα; Επειδή φοβάσαι τη μοναξιά και το άγνωστο; Δεν είναι λίγες οι φορές που οι άνθρωποι νιώθουν έτσι. Φυσικά δεν παίζει κανένα ρόλο το φύλο στο οποίο ανήκεις. Σε όλους μπορεί να συμβεί αυτό. Το θέμα είναι να μπορέσεις να το παραδεχτείς, κυρίως στον εαυτό σου και να ζήσεις τον έρωτα που σου αξίζει!

Όμως, πως μπορούμε να καταλάβουμε ότι η σχέση μας έχει φτάσει πλέον στο τέλος της;

1)Διαφωνούμε με ό,τι κι αν λέει. Ναι, ναι! Δεν θέλουμε να ακούμε ούτε τη φωνή του "αγαπημένου" μας!

2)Μας εκνευρίζει κάθε του κίνηση. Και μόνο η περιπλάνηση του στο χώρο, έχει τη δύναμη να μας προκαλέσει νευρικό κλονισμό!

3)Δεν υπάρχει επικοινωνία. Ακόμα κι αν θέλει μιλήσετε για να λύσετε τις διαφορές σας, δεν υπάρχει θέληση από εσένα!

4)Δεν του αφιερώνεις χρόνο. Ακόμα και υπάρχει άπλετος ελεύθερος χρόνος από την πλευρά σου για να κάνετε πράγματα μαζί, προτιμάς να τον περάσεις με φίλους ή την οικογένεια σου, μακριά από εκείνον!

5)Δεν φαντάζεσαι το υπόλοιπο της ζωής σου μαζί του, συνεπώς και δεν κάνεις όνειρα με αυτόν τον άνθρωπο!

6)Δεν νιώθεις χαρά και ευτυχία όταν είστε μαζί. Μπορεί να φταίει η ρουτίνα της καθημερινότητας, αλλά ενώ είστε τόσο κοντά, τον νιώθεις πολύ μακριά!

7)Προσπαθείς συνεχώς και με κάθε τρόπο να φέρεις στην επιφάνεια τα αρνητικά χαρακτηριστικά του. Ακόμα και αν δεν ισχύουν, είσαι τόσο υπερβολική, που μπορείς να τον βγάλεις άχρηστο σε χρόνο μηδέν!

8)Δεν σε ελκύει πλέον σε ερωτικό επίπεδο. Δεν επιθυμείς καμία επαφή μαζί του και η ιδέα σου περνάει παντελώς αδιάφορη!

*Εάν λοιπόν έχεις αντιληφθεί πως συμβαίνει κάτι από αυτά, καλό θα είναι να βάλεις ένα τέλος σε αυτήν την κατάσταση. Το να συμβιβάζεσαι δεν βγαίνει πουθενά. Κάνεις κακό στον εαυτό σου αλλά και στο άτομο που έχεις απέναντι σου. Ελευθέρωσε λοιπόν τα "δεσμά" και ζήσε τον έρωτα που σου αξίζει!

Παρασκευή 4 Ιουλίου 2014



Γυναίκες οπαδοί; Κι όμως υπάρχουν!



Άνδρες οπαδοί, δεν ξέρω κατά πόσο θα συμφωνήσετε μαζί μου. Πηγή έμπνευσης για να γράψω τα παρακάτω είναι μία αγαπημένη μου φίλη, η οποία τυγχάνει και φανατική οπαδός της αγαπημένης της ομάδας. Και τι εννοώ φανατική; Εντάξει, δεν καίει καρέκλες ούτε χτυπάει με καδρόνια στο τέλος των αγώνων τους οπαδούς της αντίπαλης ομάδας, όμως είναι εκεί στις λύπες και στις χαρές και υποστηρίζει με μεγάλη δύναμη και πάθος την ομάδα της κάθε στιγμή!

Αν και το ποδόσφαιρο ήταν ένας ανδροκρατούμενος ως επί το πλείστον χώρος, τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες γυναίκες ασχολούνται με αυτό αλλά και γενικότερα με τον αθλητικό τομέα . Στην Ευρώπη υπάρχουν αρκετοί σύνδεσμοι που απευθύνονται αποκλειστικά σε γυναίκες φιλάθλους. Οι άνδρες όμως, έχουν πάρει σαν απειλή την ένταξη των γυναικών στον αθλητικό τομέα και πιο συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο, με αποτέλεσμα να τις κατηγορούν πως δεν γνωρίζουν τίποτα από μπάλα, να ειρωνεύονται όταν εκείνες σχολιάζουν ποδοσφαιρικούς αγώνες και να θυμώνουν όταν κάποιες φορές είναι περισσότερο ενημερωμένες από εκείνους. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό; Ποια είναι η διαφορά μεταξύ γυναικών και ανδρών οπαδών; Είναι μήπως οι άνδρες πιο ευφυής και αντιλαμβάνονται τα πράγματα καλύτερα; Όχι! Είναι κυρίως θέμα μικρόμυαλων ανδρών, που νομίζουν πως το ποδόσφαιρο ‘’ανήκει’’ αποκλειστικά στους άνδρες και πως εκείνοι έχουν το δικαίωμα να έχουν το λόγο. Παράλληλα, δεν είναι λίγες οι φορές, που όταν χάσει η ομάδα που υποστηρίζει ένας άνδρας οπαδός, εκείνος βρίζει Θεούς και δαίμονες  και  ‘’κράζει’’ ακόμη και τους ίδιους τους παίχτες της ομάδας! Αντίθετα οι γυναίκες, είναι πιο συγκρατημένες και αντιμετωπίζουν μία ήττα κόσμια και με αξιοπρέπεια. Δεν έχω συναντήσει ποτέ γυναίκα στη λήξη του αγώνα να ξεμαλλιάζει γυναίκα οπαδό της αντίπαλης ομάδας, έστω κι αν η ομάδα της κέρδισε! Οι γυναίκες είναι περισσότερο φίλαθλοι, παρά οπαδοί. Και ποια η διαφορά; Οι φίλαθλοι εκδηλώνουν την υποστήριξή τους με κόσμιες συμπεριφορές, ενώ οι οπαδοί με τυφλή υποταγή που καταλήγει στη βία. Αυτό που μπορούμε να συμπεράνουμε από τα παραπάνω είναι ότι βασική διαφορά είναι ότι «φίλαθλος» είναι κάποιος που είναι «φίλος» ενός αθλήματος ή μιας ομάδας σε αντίθεση με τον «οπαδό» για τον οποίο προτεραιότητα είναι η ομάδα και όχι το άθλημα.

Επίσης, δεν είναι λίγες και οι γυναίκες που ασχολούνται με το αθλητικό ρεπορτάζ και τα καταφέρνουν εξίσου, αλλά και πολλές φορές καλύτερα από τους άνδρες. Καλύπτουν πολλά αθλητικά γεγονότα ανά τον κόσμο και η δουλειά τους είναι εξαιρετική. Ακόμα και σε αυτόν τον χώρο υπάρχει ένα είδος ρατσισμού, αλλά οι γυναίκες το αντιμετωπίζουν κάνοντας αξιοπρεπώς αυτό που τους αρέσει. Ας σταματήσει λοιπόν ο ανδρικός πληθυσμός να εκνευρίζεται όταν μια γυναίκα μιλάει για ποδόσφαιρο και γνωρίζει αρκετά πράγματα. 

Η κοινωνία μας εκσυγχρονίζεται με την πάροδο των χρόνων σε όλους τους τομείς και η γυναίκες παίρνουν την σκυτάλη σε πολλά ανδροκρατούμενα ‘’σπορ’’!

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014


Τρόποι για να ξοδέψεις λιγότερα χρήματα αυτό το καλοκαίρι!


Διανύουμε ήδη τον δεύτερο μήνα του καλοκαιριού και δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πλήττουν καθημερινά μέσα στο σπίτι, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Κι όμως, υπάρχουν αρκετοί τρόποι να περάσεις όμορφα και εποικοδομητικά το χρόνο σου το καλοκαίρι, ξοδεύοντας ελάχιστες απο τις οικονομίες σου! 

1) Την παρέα σου και μια ωραία πετσετούλα ή ψάθα και έφυγες για παραλία! Δεν είναι ανάγκη να πληρώνεις πανάκριβες ξαπλώστρες χωρίς λόγο σε οργανωμένες παραλίες και να δίνεις άλλα τόσα σε χυμούς, κοκτέιλς κ.α. Πάρε το αγαπημένο σου αναψυκτικό από το σπίτι και έφυγες. Άλλωστε σε μη οργανωμένες παραλίες, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις με τους φίλους σου ό,τι τρέλα θέλεις! Έτσι δεν είναι;

2) Διάβασε ένα βιβλίο! Ένα καλό βιβλίο, είναι πηγή χαλάρωσης και ηρεμίας. Σε ταξιδεύει σε άλλα μέρη, κόσμους και πολιτισμούς. Φρόντισε να διαβάζεις το ίδιο βιβλίο με ένα πολύ κοντινό σου άτομο. Έτσι, θα έχετε τη δυνατότητα να συζητάτε για το story και να φτιάχνετε παρέα νέες ιστορίες!

3) Γυμνάσου! Και δεν εννοώ σε ένα ακριβοπληρωμένο γυμναστήριο. Ακόμα κι αν μένεις σε μεγάλεις πόλεις, ψάξε για μέρη όπως πάρκα ή στάδια και ξεκίνα περπάτημα ή τρέξιμο. Επίσης, υπάρχουν πολλά βιντεάκια στο internet, τα οποία σου υποδεικνύουν πως μπορείς να μάθεις να γυμνάζεσαι και να χορεύεις παράλληλα στο σπίτι!

4) Οργάνωσε ένα πικνίκ! Δεν ξέρεις πόσο ωραίο είναι, να πέρνεις το δείπνο σου με τους φίλους σου μέσα στη φύση. Δεν είναι καθόλου δύσκολο. Αντιθέτα, είναι άκρως απολαυστικό και διασκεδαστικό. Συνδυάστε το φαγητό σας με ένα καλό παιχνίδι και όλα θα κυλήσουν όμορφα!

5) Δες ταινίες με την παρέα σου! Γιατί να τρέχεις στο σινεμά και να πληρώνετε εισιτήρια χωρίς να έχετε τη δυνατότητα να εκφραστείτε όπως θέλετε; Κάλεσε τους φίλους σου στο σπίτι, ετοίμασε κατάλληλα την ατμόσφαιρα ανάλογα με το είδος της ταινίας, φέρε ποπκόρν και η βραδιά είναι έτοιμη!

6) Άναψε μία φωτιά στην άμμο που λέει και ο Ρόκκος! Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξέγνοιαστο, από το να πάρεις τα αγαπημένα σου άτομα, να ανάψετε φωτιά στην παραλία και να σιγοτραγουδάτε παρέα με τη μελωδία μιας κιθάρας!

7) Κάνε κάμπινγκ! Που χρήματα για διακοπές και νησιά; Πάρε τη σκηνούλα σου, τους φίλους σου, τη θετική σου διάθεση και έφυγες για το μέρος της επιλογής σου! Το να ξυπνάς και το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι μια βουτιά στη θάλασσα, είναι τουλάχιστον μαγικό!

Όλα είναι θέμα διάθεσης! Φόρεσε λοιπόν το πιο θετικό σου χαμόγελο και ζήσε την κάθε σου στιγμή όπως σου αξίζει!